Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

Ειναι εξαιρετικα παραξενο και απιστευτα μυστηριο το πως μια αποφαση στιγμης μπορουν να αλλαξουν τη ζωη ενος ανθρωπου. Δεν κανεις τιποτα και ομως ο Θεος θελει να αλλαξεις. Θελει να γινεις το κατι αλλο. Θελει να επιστρεψεις απο τη Κολαση (αν και δε πιστευω οτι υπαρχει) που Αυτος σε εβαλε για λιγο, για να παρεις το μαθημα σου. Για να ανεβεις ακομα ενα επιπεδο σε αυτη την ανηφορα που την λενε ζωη. Ζωη :) ...! Μυστηριο πραγμα η ζωη... Σε αναγκαζει πολλες φορες να διαλεξεις. Και σε βοηθαει ακομα περισσοτερες να διαλεξεις το λαθος δρομο. Και συ τι κανεις..? ΤΟ ΒΥΘΙΣΜΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ (οπως κανει καποια )! Διαλεγεις να βυθιζεσαι και να βυθιζεσαι και να βυθιζεσαι. Και στην ουσια δε κερδιζεις τιποτα, παρα μονο χαμενος εισαι στο τελος. Μαθαινεις ομως. Παιρνεις ενα συντομο μαθημα και σηκωνεις το κεφαλι και νιωθεις σιγουρος για τον εαυτο σου. Νιωθεις οτι πατας σε ενα χαλι που ειναι καρφωμενο στο πατωμα, που κανενας δεν μπορει να το τραβηξει και να σε γκρεμισει. Να γκρεμισει αυτο το ανεβασμα που με κοπο εχτιζες. Α ρε Ζωη, σε ευχαριστω. Σ' ευχαριστω γιατι μου δινεις την ανασα, τη θεληση και το παθος για να αποφασισω αυτο που επρεπε. Να παψω να βυθιζομαι.
Το εβλεπα και γω οτι δε κερδιζω τιποτα, αλλα δε μπορουσα να αποτραβηχτω.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

ΓΕΛΟΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ



Άνθρωποι ανώριμοι, γυναίκες ιπποτικά
υπερτιμημένες ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό, άνδρες σεξουαλικά αμφίδρομοι και παιδιά θύματα μιας γονικής παράνοιας…!!

Άπειρα συναισθήματα μπερδεμένα σε ένα σύμπλεγμα μιζέριας..! Ένα σύμπλεγμα που όλοι αγνοούν χωρίς να αντιλαμβάνεται κανένας το μέγεθος του πόνου που προκαλεί…!! Καρδιές ραγισμενες, όνειρα ανεκπλήρωτα και ψυχές τραγικά μόνες…! Και μέσα σε αυτό το κύκλο ένα συναίσθημα που λέγεται πόνος…!! Όποιος αγαπάει πονάει αλλά ποιος είπε ότι ο πόνος δεν είναι σύντροφος πιστός σε αυτόν που μένει μόνος, έστω και για λίγα λεπτά…??

Ποιος δεν ένιωσε τη μοναξιά έστω και για λίγα λεπτά στο χώρο? Ποιος δεν ανατρίχιασε σε μια μοναχική σκέψη? Ποιος δεν μίλησε για μοναξιά έστω και για πλάκα? Εξάλλου σε αυτό το δύσκολο κόσμο ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι…!!

Αγάπες με κλασσικό πονεμένο τέλος και όνειρα ανεκπλήρωτα…! Έρωτας χωρίς αγάπη μοιάζει με δύση χωρίς το κλασσικό, ανάλαφρο γλυκό ροζ του ουρανού…! Ανατολή ηλίου χωρίς την δροσερή αύρα του καλοκαιριού…! Ψυχή χωρίς σώμα, αγάπη χωρίς τέλος…!

Σίγουρα πολλοί είπαν…σιγά μη συμβεί σε μένα…κι όμως στιγμή σαν και αυτή δεν σε ρωτάει...απλά σε πληγώνει αλύπητα…ψυχές δεσμευμένες και κορμιά δωσμένα αλλού…

Όταν η αγάπη μείνει μονή, όλοι θέλουν να τη ακολουθήσουν…γιατί…? Γιατί όλοι ξερόυν το λαϊκό άσμα.. ΄΄δως μου ένα δάνειο ζωής, δυο μήνες ευτυχία και βαλέ επιτόκιο δυο χρονιά δυστυχία… Όλοι νιώσανε ευτυχισμένοι για λίγο…αλλά πόνεσαν για περισσότερο χρονικό διάστημα…πολλοί αγάπησαν το πόνο και ακόμα περισσότερο τη μοναξιά…μοναξιά… J… Ένα συναίσθημα που πολλοί ένιωσαν και ακόμα περισσότεροι δεν θέλουν (και τους το εύχομαι) να ζήσουν…!

Πραγματικά είναι απόλυτα δύσκολο να αποτυπώσεις σε μια κόλλα χαρτί τα συναισθήματα σου…! Ειδικά σε μια δύσκολη στιγμή σαν και αυτή.. Αυτή που αναζητάς τη μοναξιά και συνεχώς σε αποτρέπουν…Σε αποτρέπουν άνθρωποι που σε αγαπάνε και νοιάζονται για σένα…Άνθρωποι που νομίζεις ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τους είχες…Όμως αυτοί είναι εκεί…εκεί για να σε συντροφεύουν σε κάθε δύσκολη στιγμή…Άγρυπνοι φρουροί να σου σταθούν εκεί που πρέπει και εμφανίζονται σαν από μηχανής θεός και σε σηκώνουν όρθιο καταργώντας κάθε μύθο περί ατομικής ανεξαρτησίας και αυτοσυντήρησης …και στο βάθος η τρέλα, η παράνοια και η εξαθλίωση του εγώ…Και κάπου εκεί έρχεται η νύχτα…

Μια νύχτα χρυσοκέντητη που απλώνει τη βελούδινη αύρα της και σου χαμογελάει γλυκά προσπαθώντας να κατευνάσει την αγωνία σου και να γλυκάνει το πόνο…Μα ούτε η νύχτα είναι ικανή να μπορέσει, γι’ αυτό σε παρασέρνει στα όνειρα…στα όνειρα που είναι δωρεάν…όνειρα χωρίς φραγμούς, αρχή μέση και τέλος…γιατί μονο στα όνειρα μπορώ να σε αγγίζω, να αφήνεις χρώμα πάνω στο δικό μου γκρίζο…και συ εκεί…στο τέρμα της οδού Ονείρων…ένα τέρμα που δεν θα φτάσω ποτέ…ή τουλάχιστον δεν θα με αφήσεις ποτέ να φτάσω…

Νύχτα πλανεύτρα, εσύ, εσύ που ξελογιάζεις και παρασέρνεις στον ιστό σου ανθρώπους που διψούν για ένα χάδι…Εσύ που δεν υπολογίζεις το πόνο που χαρίζεις απλόχερα όταν ελευθερώνεις τα αστέρια για να συντροφεύουν τους μόνους…Εσύ που κρύβεις το συναίσθημα πολύ καλά…Και στο βάθος η ανάγκη για ένα χάδι…Ένα χάδι που πολλοί ζηλεύουν, πολλοί λαχταρούν, που πολλοί ποθούν.. Έτσι, ίσα ίσα για να τους γλυκάνει το πόνο και να ξεγελάσει τη μοναξιά…

Οποίος όμως κατάφερε να ξεγελάσει την ιδία τη μοναξιά, κατάφερε να ξεγελάσει και τον ίδιο του τον εαυτό…

Κι όμως…Φοβάμαι τη μοναξιά, αποφεύγω το πόνο, λαχταρώ το χάδι…χάδι…Την αγάπη πολλοί εμίσησαν…το χάδι ουδείς..!

Ένα τρυφερό χάδι, ισοδυναμεί με ένα τίποτα, εκτός από τα πάντα…! Πάντα το χάδι σημαίνει πολλά, αλλά για έναν που δεν το είχε, ακόμα περισσότερα…Ακόμα και αν η ανάγκη για αμοιβαία λατρεία, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική, ένα χάδι είναι κάπως αρκετό για να απαλύνει κάπως το πόνο…Όταν όμως ένα χάδι μείνει εκεί, στο χάδι, είναι αρκετό να φέρει πάλι πόνο…

Ένα πόνο που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τελικά δεν αξίζεις ούτε αυτό το χάδι… Δεν αξίζεις τίποτα σε αυτή τη ζωή…Όπως δεν άξιζες ποτέ και δεν θα αξίζεις…Η πραγματική αξία όμως βρίσκεται αλλού…Στη καρδιά και τη ψυχή…Σε μια καρδιά και μια ψυχή που να αξίζει όσο τίποτα στο κόσμο…Σε έναν κόσμο που δεν αξίζεις όσο αξίζεις εσύ…Γιατί ποτέ κανείς δεν νοιάστηκε για την αξία…κι όμως κάτι στη ψυχή παραμένει τόσο μα τόσο ευσυγκίνητο…ικανό να σε κάνει να δακρύσεις…δάκρυα….

Μια τόσο απλή και αθώα σταγόνα που όμως λυγίζει και τη ψυχή…μια τόσο ασήμαντη σταγόνα νερού τσακίζει τη ψυχή και εξαφανίζει όλες τις αντιστάσεις και άμυνες του οργανισμού…Πικρή γεύση που μένει σε όλους…Ειδικά σε όλους όσους έκλαψαν για την αγάπη…κι όμως…δεν αξίζει να προσπαθείς να δίνεις την αγάπη σου σε κάποιον για τον οποίο κλαις…Αυτός που την αξίζει, δε θα σε κάνει να κλάψεις ποτέ…Μα ποτέ…

Υπάρχουν στιγμές όμως που θες να αρχίσεις να κλαις…να κλαις…να κλαις…να κλαις μέχρι να μη ξέρεις ποτέ θα σταματήσεις…και συνεχίζεις να κλαις και στο τέλος συνειδητοποιείς ότι ποτέ δε κατάλαβες και ούτε θα καταλάβεις γιατί κλαις…όσο κι αν ψάξεις μέσα σου, άκρη δε βρίσκεις…και στο καθρέφτη της ψυχής, ένα ραγισμένο είδωλο...

Υπάρχουν στιγμές που λες ότι κάποια πράγματα δεν μπορούν να συμβαίνουν σε σένα…κι όμως, ο ΘΕΟΣ μπορεί να είναι μεγάλος, αλλά κάποιες στιγμές βρίσκει την κατάλληλη στιγμή να σε πληγώσει…ΘΕΟΣ είναι εξάλλου, ποιος μπορεί να διανοηθεί ότι θα τον κατηγορήσει…ουδείς!!! Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου. .εξάλλου το είχε πει και Χριστός!« Η Βασιλεία τ’ ουρανού βρίσκεται μέσα μας…»

Όλοι μας λοιπόν κρύβουμε ένα παράδεισο μέσα μας. Τον παράδεισο της ψυχής…Ποιος μπορεί όμως να καταθέσει αυτόν το παράδεισο; Ποια είναι ικανή να παράδοση αυτό που κρύβει πραγματικά μέσα της…Δυστυχώς όσο και να με πονάει αυτό που λέω δεν υπάρχουν τέτοιες! Εξάλλου ο ΘΕΟΣ έπλασε τον άνθρωπο για να αγαπά και να ερωτεύεται! Να ΖΕΙ και να απολαμβάνει τα αγαθά του…Εξού και η υπάρξη του Θεού Έρωτα…

Χάρη στον έρωτα τα σκοτάδια γεννούν το φως !!!

Ο Θεός Ερωτάς δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα αθώο άκακο πλασματακι με τα ΄΄δηλητηριώδη΄΄ βέλη του δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να μοιράζει αγάπη στον κόσμο…Τι ζήταγε ο μικρούλης και συμπαθέστατος Θεός…; Να κάνει όλο τον κόσμο ευτυχισμένο (κάποιον μου θυμίζει αυτό)…Δεν έκανε τίποτα το σοβαρό απ’ το να γεμίζει το κόσμο με γλυκά βάσανα…Βάσανα που όλοι τα αγαπάμε, βάσανα που όλοι τα λατρεύουμε.. Και φτάνει μια μέρα που η ηλιοστάλακτη αυτή ύπαρξη, η ύπαρξη αυτή που βρίσκεται δίπλα σου και σε κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου με ένα και μόνο της χαμόγελο, ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά, με ένα άσβεστο μίσος και χωρίς κανένα ίχνος οίκτου, με μια πολύ απλή κίνηση κάνει θρύψαλα αυτό που ονειρευόσουν…Όνειρα που έκανες με παρέα τα αστέρια! Εσύ και το φεγγάρι μόνον και τόσες εκατοντάδες αστέρια μαζί σου να σου φουντώνουν το Όνειρο μέχρι να συναντήσεις το μεράστρι…Αναμνήσεις γλυκόπικρες! Αναμνήσεις που τις θυμάσαι και το μόνο που κανείς είναι να νοσταλγείς J…!! Αξίζει όμως!! Θεέ μου αξίζει…!! μπορεί μια μέρα να πάψεις ν’ αγαπάς, αλλά δεν παύεις ν’ αγαπάς τις μέρες που αγάπησες…!!

Εξάλλου το είπαν και οι αρχαίοι ημών προγονοί «ματαιοτης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιοτης», όποτε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως παρά να υπομένουμε καρτερικά τη μοίρα μας…!!! Αυτό που είναι γραφτό για τον καθένα…!! Η μοίρα όμως -ευτυχώς- είναι έργο των χειρών μας! Ποιος δεν προσπάθησε να αγαπήσει; Ποιος ήταν αυτός που απαρνήθηκε τον ερωτά, που δε λάτρεψε την αγάπη; Ποιος δεν αφέθηκε έστω άθελα του και για μια στιγμή στην παλίρροια του μυαλού που προξενεί το αίσθημα του ερωτά… Κανείς…! Όλοι αγάπησαν και όλοι πόθησαν τον πόνο όσο και να το ξεραν… Αλίμονο σε αυτούς που δεν αγάπησαν, αλίμονο σε αυτούς που μείναν μόνοι!!

Πάντα πληγώνουμε αυτό που μας κυνηγάει και πάντα κυνηγάμε αυτό που μας πληγώνει…Και έρχεται λοιπόν η στιγμή να αγαπήσουμε…να αφεθούμε ελεύθεροι στον συναρπαστικό κόσμο του ερωτά και της αγάπης! Έναν κόσμο που δε θέλουμε ποτέ να αφήσουμε…! Τον κόσμο της αιώνιας αγάπης… Έναν κόσμο που τα χρώματα υπαρχουν παντου και το αίσθημα της αγάπης υπαρχει παντού! Έναν κόσμο που η ώρα δεν περνάει! Είναι σταματημένη εκεί! Στο ίδιο λεπτό, στο ίδιο δευτερόλεπτο και δε θες να ξεκολλήσει… ΠΟΤΕ!!! Μοιάζει με έναν κόσμο απίστευτο, έναν κόσμο που σε κάνει να θέλεις να κλάψεις από χαρά και συγκίνηση που κατάφερες και συ να ζήσεις αυτή την εμπειρία…! Την εμπειρία της χαμένης ευτυχίας, μια ευτυχία που λίγοι κατάφεραν να ζήσουν πραγματικά με το αληθινό της πρόσωπο…Και όχι με το πρόσωπο που ορισμένοι(ες) θέλουν να παρουσιάζουν!!

Έρχεται όμως μια στιγμή που όλα αυτά πέρνουν ένα τέλος!

Αναγκάζεσαι να λυγίσεις στο τέλος και με δάκρυα στα μάτια να αποχωρήσεις ταπεινά μόνο και μόνο για να μην πληγωθείς παραπέρα…!! Είναι η στιγμή αυτή που το μυαλό σταματά να λειτουργεί και η επιπολαιότητα κυριαρχεί…! Κινήσεις βιαστικές κάνουν τα πράγματα χειρότερα…!!

Η καρδιά ΜΑΤΩΝΕΙ και η ψυχή σπαράζει…λυγίζεις, γονατίζεις, υποφέρεις και σηκώνεις το κεφάλι με όση δύναμη σου έχει απομείνει στη ψυχή μόνο και μόνο για να δείξεις ότι δε πληγώθηκες... Μα δυστυχώς καμία φορά ακόμα και η καρδιά εθελοτυφλεί εναντίον σου…!!! Η καρδιά…!! Άλλο ένα γένος θηλυκού που σε προδίδει..!!

Δεν πειράζει όμως…! Απλά παύεις να ασχολείσαι…Βάζεις ένα όριο και θέτεις τέλος στις πληγές που σου ανοίξανε…! Δεν είναι δύσκολο…!

Απλά ΘΕΛΩ κουράγιο και αγάπη για την μοναξιά…

Όσο και να περίμενα, δεν ήρθε……

Δεν ηρθε και πολύ φοβαμαι ότι δεν θα ερθει ποτε…η τουλαχιστον δεν θελω να ερθει…και ουτε θελω να τη ξερω…σα να μην την ειδα ποτε…

Σα να περασε ένα αερικο μπροστα μου, που με τη μεθυστικη αυρα του με παρεσυρε σε μονοπατια που ηξερα ότι δεν μπορω να ακολουθησω… Περιοχες αγνωστες για μενα…για μενα τον γηινο…τον απλο και τον λιτο…! Περιοχες που δεν μπορω να καταλαβω πως ζουν αυτοι οι ανθρωποι, αν νιωθουν και αν φτανουν να αγγιξουν κατι μεσα στη ψυχη τους… Κενη, ρηχη και ανουσια…Αραγε δεν αγαπανε…? Δεν νιωθουν…? Δεν αισθανονται…? Η μηπως φοβουνται να αγαπησουν, να νιωσουν και να αισθανθουν…? Και μετα απ όλα αυτά, αναρωτιεσαι αν τους προικισε λιγοτερο ή περισσοτερο ο Θεος από τους υπολοιπους γηινους που καταναλωνουν τα συναισθηματα τους σε εφημερες απολαυσεις….

Γιατι όμως σε μας τους γηινους αυτά τα μονοπατια μοιαζουν δυσβατα…? Γιατι η καθολικη αναγνωριση απαιτει τοσο κοπο και ιδρωτα…? Και τοσα γιατι αναπαντητα που ποτε κανεις δεν θα μπορεσει να απαντησει…! Ουτε ο πιο ερωτευμενος…!Και αν πολλοι καταφεραν να απαντησουν, λιγοι καταλαβαν την απαντηση…!

Γιατι αυτό είναι το νοημα μιας ερωτησης στην αγαπη… Να μη καταλαβεις…Ή τουλαχιστον να μη θες καν να προσπαθησεις να καταλαβεις…! Γιατι δεν θες πλεον να καταλαβεις…Απλα αφηνεις τον εαυτο σου ελευθερο και οπου σε βρει το ξυπνημα του τρελου ονειρου που μολις εζησες…

Ένα ονειρο το οποιο αποτελει πηγη ζωης, θανατου και εμπνευσης…

ενα ονειρο που αναρωτιεσαι γιατι τελειωσε και αν ποτε ξαναρχισει…

Ένα ονειρο που θα το θυμασαι ακομα και αν τα αγκαθια του σε χαρακωνουν στη ψυχη…Το αιμα κυλα σα το δακρυ…μεχρι να πεσει χάμω και να γινει μια σταγονα στο απειρο… Σε ένα απειρο που δεν σε χωραει… Δεν χωραει ουτε τα συναισθηματα σου…! Και καπου εκει αναρωτιεσαι…! Τοσα συναισθηματα πως χωρανε σε μια ψυχη… Σε μια ψυχη τοσο κλειστη…κλειστη και αδυναμη…που δεν αντεχει να σηκωσει το βαρος των συναισθηματων…και καπου εκει…μια αναμνηση…

Μια αναμνηση πισωγυρισμα…Ένα πισωγυρισμα πονος…Ενας πονος αθανατος…αθανατος σαν τον ηλιο…τον δικο σου ηλιο…έναν ηλιο που καποτε εδινε ζωη στη ζωη σου, χρωμα στο χρωμα σου, νοημα στο νοημα της ζωης σου… Είναι κριμα να μπερδευεις όμως τις εικονες με τα συνασθηματα! Οι εικονες όταν είναι ομορφες καταργουν τα συναισθηματα, αλλα ποτε το συναισθημα δεν καταργει μια εικονα…! Εξαλλου οι εικονες συντροφευουν τις αναμνησεις και οι αναμνησεις τα ονειρα…! Δυσκολα διαγραφεις αναμνησεις με εικονες…!

Ποσο μαλιστα ονειρα που τα περικλείουν ομορφες εικονες…Εικονες σαν και τη δικη σου…! Αλλα όταν τα προσωπα συναντουν τις ψυχες , τα ονειρα τις πιο γλυκες αναμνησεις και τα συναισθηματα δραπετες μαρτυρουν οσα δεν ειπαμε ποτε, δεν θα σου πω τιποτα … Απλα περιμενω να καταλαβεις οσα ποτε δε θα πω… Ή αν προτιμας οσα δεν με αφησες να ποτε να σου πω…Δε δεχτηκες να ακουσεις…. Τα λογια είναι μικρα και η αναγκη για κουβεντα μεγαλη… Το πισωγυρισμα δεν εχει τελειωμο… Η κατηφορα ατελειωτη και η κατρακυλα ασταματητη… Η μορφη της, καπου θαμμενη στην πινακοθηκη του μυαλου, σκονισμενη και παραπεταμενη… Μια μορφη, ένα ειδωλο που λατρεψες και αγαπησες μεχρι θανατου…Και δεν το εμαθε ποτε…δεν ηθελες να το πεις για να μην πονεσεις άλλο…φοβηθηκες…και ακομα φοβασαι…γιατι δεν ξερεις ποτε τι σε περιμενει στη γωνια…δεν θα μαθει ποτε όμως ποσο μονος και ερημος ενιωσες… Ωρες ατελειωτες στο κατώφλι της προσμονης… Προσμενωντας να τελειωσει πια αυτό το μαρτυριο…ένα γλυκο μαρτυριο…

Επιφανεια ή Διαφανεια

Τη καλησπερα μου σε ολους του bloggers ανα τον κοσμο! Ειπα και γω να μπω στο τρυπακι και να ανοιξω ενα δικο μου blog। Δεν ειναι κατι το σπουδαιο είναι όμως κάτι σώψυχο! Δε θα αργησει η δευτερη δημοσιευση...Μονο να προειδοποιησω οτι αυτο το blog, ειναι αυστηρως ακαταλληλο για ψυχρούς και "άδειους" ανθρώπους... Για ανθρώπους σάπιους.... που δεν έχουν τίποτα να δώσουν!

Με τιμη
Godlike